Τα τελευταία χρόνια είναι αρκετοί εκείνοι που μιλούν θαρραλέα για την ανάγκη απελευθέρωσής μας από τις λεγόμενες «ταμπέλες».
Είτε σε απλές, καθημερινές συζητήσεις, είτε σε άρθρα, video και ομιλίες, η προτροπή για εγκατάλειψη της αυτόματης συνήθειάς μας να βάζουμε στον εαυτό μας και τους άλλους «ετικέτες», είναι εμφανής. Ωστόσο, οι περισσότεροι, αναφερόμενοι σε …απο-ταμπελοποίηση, εννοούν ασυνείδητα την απελευθέρωσή μας μόνο από τους αρνητικούς χαρακτηρισμούς που έχουμε υιοθετήσει και τους βλέπουμε ως ένα με εμάς. Για τους θετικούς, ούτε λόγος! Αυτούς τους θέλουμε, επειδή πιστεύουμε ότι, εφόσον είναι «ευχάριστοι» και θεωρούνται και από τους άλλους «καλοί», δεν μας στερούν τίποτα. Οι ταμπέλες όμως είναι μια υποδούλωση, είτε χαρακτηρίζονται ως «θετικές» είτε ως «αρνητικές».
Από τη στιγμή που θα υιοθετήσεις έναν «τίτλο» για τον εαυτό σου ή για μια πτυχή του και θα θεωρήσεις ότι είσαι αυτό, έχεις ασυνείδητα ξεκινήσει να συμπεριφέρεσαι έτσι που θα τον στηρίζεις για να αποδεικνύεις ότι είναι αληθής. Έχεις αρχίσει να τον υπηρετείς. Ή, αν δεν σου είναι ευχάριστος, έχεις αρχίσει να συμπεριφέρεσαι έτσι που θα του εναντιώνεσαι. Σε κάθε περίπτωση, δεν είσαι ελεύθερος.
Είτε λοιπόν πρόκειται για την ταμπέλα «είμαι χοντρή», «δεν αξίζω», «δεν είμαι ικανός», είτε για το «είμαι πάντα αισιόδοξος», «είμαι η ψυχή της παρέας» κ.ά. είσαι κουρδισμένος να προσαρμόζεις πολλή από τη συμπεριφορά σου στο περιεχόμενο της ταμπέλας. Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που επειδή θεωρούνται «πάντα ενθουσιώδεις», δεν δίνουν ποτέ το δικαίωμα στον εαυτό τους να έχει μια μη ενθουσιώδη συμπεριφορά. Είναι σαν να έχουν προαποφασίσει ότι σε κάθε περίπτωση, με οποιεσδήποτε συνθήκες, όπως και αν αισθάνονται μέσα τους, έχουν υποχρέωση να είναι η υπεραισιόδοξη νότα της παρέας. Όταν αυτό είναι που επικρατεί και μέσα σου, εντάξει. Όταν όμως -για οποιονδήποτε λόγο- είναι άλλη η εσωτερική σου κατάσταση, η συμπεριφορά σου είναι απλώς μια σύγκρουση με τον εαυτό σου, ένας πόλεμος, μια αγνόηση των σημάτων που σου δίνει. Όταν λοιπόν, στην περίπτωση των «μονίμως ενθουσιασμένων», το «μέσα» τους αρχίζει να φωνάζει ότι έχει ανάγκη από κάτι άλλο ή ότι βρίσκεται σε θλίψη, αρνούνται να ακούσουν και να περιεργαστούν την κατάστασή τους. Με αποτέλεσμα, αυτή να διογκώνεται. Γιατί όσο δεν ακούς το «μέσα» σου, τόσο πιο δυνατά θα φωνάζει. Αυτό που νιώθεις, κάτι έχει να σου «πει».
Ουσιαστικά λοιπόν, το πρόβλημα δεν είναι ακριβώς οι ίδιες οι ταμπέλες αλλά η προσκόλλησή μας σε αυτές, η ασυνείδητη ταύτιση του εαυτού μας/του «είναι» μας με αυτές. Διότι οποιαδήποτε προσκόλληση, είναι ανελευθερία. Και ο μόνος που κρατά το κλειδί για ελευθερία από τα δεσμά μας, είναι ο εαυτός μας.
Author: Ανθη Ψωμιαδου
Αν θέλετε να ακούσετε ένα επεισόδιο για το ίδιο θέμα από το podcast της Ανθής, μπορείτε να το βρείτε εδώ.
