Κάθε χειρισμός που έχεις κάνει στο παρελθόν, ήταν ο κατάλληλος· ο κατάλληλος για εκείνη τη χρονική στιγμή, για αυτό που εσύ ήσουν εκείνη τη χρονική στιγμή και για ένα συγκεκριμένο μάθημα που χρειαζόταν να πάρεις σχετικά με εσένα.
Οπότε, αν κρίνεις ως λανθασμένη την «τότε» δράση/ αντίδρασή σου και φέρεις ενοχές για αυτό, δεν έχεις αντιληφθεί ακόμα το μάθημα που ήταν να πάρεις(και γι’ αυτό, θα σου έρχονται μπροστά σου συνέχεια παραπλήσιες καταστάσεις, ώσπου να «δεις»).
Το αίσθημα της ενοχής δεν έχει καμία πρακτική χρησιμότητα. Δεν προσφέρει τίποτα. Αντιθέτως, γίνεται μία κινούμενη άμμος που σε κρατά προσκολλημένο. Δεν προχωράς. Δεν βαδίζεις ελεύθερα.
Ταυτόχρονα, το να συνεχίζεις μια αυτόματη, ασυνείδητη συμπεριφορά που έχεις συνηθίσει χωρίς να παρατηρείς, να περιεργάζεσαι, να «ψηλαφίζεις» τη συμπεριφορά αυτή, δεν βοηθά στο να συλλάβεις τα μηνύματα και να εξελιχθείς διευρύνοντας την αντίληψή σου.
Ένα από τα πιο εύκολα πράγματα στον κόσμο είναι το να λέει κάποιος «Αν τότε είχα επιλέξει να μην κάνω αυτό, τώρα θα ήμουν ευτυχισμένος» ή «…τώρα θα είχα περισσότερα χρήματα» ή «…τώρα θα είχα πετύχει τον στόχο μου».
Πόσο βολικό! Πόσο καλοί προφήτες γινόμαστε όλοι αφότου έχουμε δει την εξέλιξη κάποιας κατάστασης και δεν μας αρέσει!
Ναι, αν είχες επιλέξει διαφορετικά, θα είχαν εξελιχθεί αλλιώς τα πράγματα γιατί μια άλλη αλυσίδα γεγονότων θα είχε ξεκινήσει από την απόφασή σου. Αλλά αν θεωρείς ότι κάτι συγκεκριμένο θα είχε γίνει, ζεις με ψευδαισθήσεις. Δεν είναι δυνατόν να το ξέρεις αυτό.
Κάθε απόφαση του παρελθόντος, έγινε με βάση αυτό που ήσουν τότε. Πάρε την ευθύνη, παρατήρησέ την, εξήγησέ την, βγάλε συμπεράσματα και συνέχισε με αυτά, τα οποία -αν αξιοποιηθούν- θα οδηγήσουν στον νέο σου εαυτό.
Δεν χρειάζεται ούτε να χαϊδεύεις τα αυτιά σου ούτε να δικάζεις τον εαυτό σου. Απλώς αντίκρισε ευθέως την τότε δράση σου ώστε να έχεις επίγνωση του ποια ήταν και γιατί. Ο άνθρωπος που ήσουν τότε θεώρησε εκείνη ως την κατάλληλη επιλογή. Ο άνθρωπος που είσαι τώρα, βλέπει τα πράγματα από μία άλλη οπτική. Αν πράγματι εργαστείς πάνω στο να συμπεράνεις πράγματα για σένα από την αυτοπαρατήρηση και την παρατήρηση όσων είχαν συμβεί, τότε θα έχεις ανακαλύψει και τον σκοπό της τότε επιλογής σου. Έπειτα, θα χρησιμοποιήσεις (θα κάνεις χρήσιμα) τα συμπεράσματα ώστε να φέρεις αποτέλεσμα στην πράξη. Αν όμως προσκολληθείς στο γεγονός ότι τώρα δεν σου αρέσει η επιλογή που είχες κάνει τότε, απλώς κωλυσιεργείς. Τρέχεις σε διάδρομο γυμναστικής. Τρέχεις χωρίς να πηγαίνεις πουθενά.
Το να κάνεις πιρουέτες γύρω από το «λάθος» που είχες κάνει και να επαναλαμβάνεις στον νου σου ότι το έκανες, είναι απλώς μια υπεκφυγή. Ο εσωτερικός σαμποτέρ σου σε σταματά από το να κάνεις την απαραίτητη δουλειά για να προχωρήσεις. Σε σαμποτάρει επειδή η απαραίτητη δουλειά θα σε κάνει να βγεις από τη ζώνη άνεσής σου συνειδητοποιώντας πιθανότατα άβολες αλήθειες για τον εαυτό σου και αυτό που ήσουν ως την ώρα που τις διαπιστώνεις.
Όμως αυτό είναι ο τυφώνας στη διάρκεια του οποίου εξελίσσεσαι και μεταμορφώνεσαι σε εκείνον που μπορεί να στέκεται όρθιος ανεξάρτητα από τις ...καιρικές συνθήκες.
Να σημειωθεί επίσης, ότι μία απόφαση που βλέπεις τώρα ως λανθασμένη, την κρίνεις ασυνείδητα με τα κριτήρια του «τώρα», ενώ χρειάζεται να κριθεί εντός του πλαισίου στο οποίο την είχες λάβει.
- Μέσα στο πλαίσιο που αποφάσισα αυτό, είχα την κατάλληλη ανταπόκριση;
- Μήπως υπήρχαν κάποια σημάδια που αγνόησα;
- Μήπως είχα βιαστεί να απαντήσω ενώ δεν υπήρχε κάποιος αντικειμενικός λόγος για αυτό;
- Μήπως αποφάσισα με μόνο κριτήριο τη σύγχυση και αναστάτωση που ένιωθα εκείνη τη στιγμή/εποχή και δεν χρησιμοποίησα την κριτική μου σκέψη;
Αν μετά από τέτοιου είδους ερωτήσεις καταλήξεις ότι όντως θα μπορούσες να είχες κάνει πιο αποδοτικούς/κατάλληλους χειρισμούς, πες ξεκάθαρα στον εαυτό σου τι χρειάζεται να κάνεις διαφορετικά την επόμενη φορά που θα έχεις μια αντίστοιχη περίπτωση μπροστά σου.
Τελεία. Τώρα προχώρα.
Το αίσθημα της ενοχής είναι μία ακόμα Καλυψώ που θέλει να σε κρατήσει «υποδουλωμένο» στο νησί της, βάζοντας πάνω από το όλο θέμα το πέπλο μιας διαστρεβλωμένης έννοιας της αγάπης.
Εσύ όμως, Οδυσσέα (ή όπως και αν σε λένε), έχεις προορισμό την Ιθάκη.
Ας μην ξεχνάμε ότι το όνομα Καλυψώ -από όσα γνωρίζουμε για την ετυμολογία του- προέρχεται από το ρήμα «καλύπτω». Το αίσθημα της ενοχής λοιπόν σου καλύπτει τη γνώση που μπορείς να αποκαλύψεις σχετικά με τον εαυτό σου. Ασχολήσου με τα «λάθη» σου μόνο όσο χρειάζεται για να αποκτήσεις επίγνωση του τι έπραξες, να βρεις τους λόγους και να δημιουργήσεις ένα πλάνο δράσης για την επόμενη φορά που θα συναντήσεις κάποια αντίστοιχη συνθήκη. Ούτε στιγμή περισσότερο.
Μην καθυστερείς στις διάφορες …Ωγυγίες. Η Ιθάκη σου σε περιμένει.
Author: Ανθη Ψωμιαδου
