Καθένας μας έχει ανατραφεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο και σε ένα περιβάλλον που σίγουρα έχει συμβάλλει στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του.
Τα βιώματά μας έχουν δημιουργήσει πεποιθήσεις και εσωτερικά “φίλτρα” που διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στο πώς αντιδρούμε στα εξωτερικά ερεθίσματα και συμβάντα της καθημερινής ζωής.
Ο νους μας είναι ένα εκπληκτικό εργαλείο και ταυτόχρονα μπορεί να γίνει το μεγαλύτερό μας βασανιστήριο. Χρειάζεται να εκπαιδεύσουμε εαυτούς στη διαχείριση του αυτόματου τρόπου με τον οποίο ο νους αυτός έχει συνηθίσει να γεννά σκέψεις σύμφωνα με τις πεποιθήσεις και τα φίλτρα που προαναφέρθηκαν.
Ο νους έχει τη συνήθεια να μην βρίσκεται ποτέ στο παρόν. Αν παρατηρήσετε τις σκέψεις σας, θα δείτε ότι τις περισσότερες ώρες της ημέρας περιστρέφονται γύρω από κάτι που έγινε στο παρελθόν (απώτερο ή πρόσφατο, έως και δευτερόλεπτα νωρίτερα) ή σχετίζονται με κάποια ανησυχία για το μέλλον (επίσης κοντινό ή μακρινό), σχέδια για αυτό, φόβους, κ.λπ. Η ζωή βέβαια και η πραγματικότητα βρίσκονται μόνο στο “τώρα”…
Το να σκεφτόμαστε πιθανές αρνητικές εκδοχές σχετικά με την έκβαση μιας υπόθεσης, δεν είναι απαραίτητα κακό. Μπορεί μάλιστα να ενταχθεί στην έννοια της προνοητικότητας και της εσωτερικής προετοιμασίας για ενδεχόμενη δυσάρεστη εξέλιξη. Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως δεν το χρησιμοποιούν έτσι, αλλά αφήνονται και συμπαρασύρονται από μια αλληλουχία σκέψεων επικεντρωμένων στην πιθανή αρνητική εξέλιξη, ώσπου πείθουν τους εαυτούς τους ότι αυτό συμβαίνει ήδη.
Οι ανησυχίες σχετικά με την έκβαση μιας υπόθεσης, οι φόβοι μας, οι επαναλαμβανόμενες αρνητικές σκέψεις, οδηγούν τον άνθρωπο σε άγχος, θλίψη και στην αίσθηση ότι είναι αβοήθητος. Εκτός αυτών, δεν προσφέρουν και καμία πρακτική λύση, αφού έχει πια χαθεί η ψυχραιμία και δεν θα υπάρχει καθαρότητα σκέψης ώστε να αντιμετωπιστεί η κατάσταση αν πράγματι η έκβαση δεν είναι η επιθυμητή.
Επιπλέον, οι στατιστικές λένε ότι τις περισσότερες φορές, μάλλον άδικα ανησυχούσαμε και είχαμε μεγαλοποιήσει την κατάσταση μέσα στο μυαλό μας. Κάνουμε περίπου 40.000-60.000 σκέψεις/ημέρα. Το 85% των υποθέσεων που μας προκαλούν ανησυχία, έχουν ουδέτερη ή θετική κατάληξη. Ακόμα κι όταν η ανησυχία βγαίνει αληθινή, 8 στους 10 λένε ότι διαχειρίστηκαν την κατάσταση πιο καλά απ' ότι πίστευαν όσο ανησυχούσαν γι' αυτήν.
Μπορούμε να ξεκινήσουμε τη συνήθεια του να επικεντρωνόμαστε στο “τώρα” και να τη συνδυάσουμε με το tip που αποκαλώ “Αν ήμουν πολλοί άνθρωποι”. Έχοντας συνηθίσει να πηγαίνουμε αυτόματα στον πρώτο τρόπο αντίδρασης που έχουμε με βάση την προσωπικότητά μας, βλέπουμε συχνά μόνο μία εκδοχή του πώς μπορεί να έρθουν τα πράγματα. Αν όμως σταθούμε και σε άλλες οπτικές γωνίες, εκεί που θα στέκονταν άνθρωποι που βλέπουν τα πράγματα με έναν άλλο τρόπο από τον δικό μας, αυτομάτως έχουμε μία πιο ευρεία οπτική της κατάστασης. Το πλάνο “ανοίγει”, διευρύνεται και βλέπουμε και το δάσος γύρω από το δέντρο στο οποίο εμείς είχαμε δώσει όλη μας την προσοχή.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα συλλάβετε εαυτόν μέσα στη δίνη των επαναλαμβανόμενων ανησυχιών, μπορείτε να πείτε “Εντάξει. Αυτό είναι μία πιθανή εκδοχή. Αλλά όχι η μόνη. Αν ήμουν πολλοί άνθρωποι; Ας σταθώ τώρα και σε άλλα σημεία, εκεί που θα στέκονταν διαφορετικές από εμένα προσωπικότητες, ώστε να δω τι άλλο είναι πιθανό να συμβεί”.
Κι αν δείτε ότι ο εαυτός σας έχει την τάση να επιστρέφει στη δική του εκδοχή και μετά από αυτό, επιστρέψτε στη μόνη χρονική στιγμή που είναι πραγματική, δηλαδή στο “ΤΩΡΑ” και βρείτε το θάρρος να διερωτηθειτε “Αυτό που με βασανίζει τόσες ώρες/μέρες, κ.λπ είναι αληθινό; Συμβαίνει πραγματικά; Είναι εδώ τώρα; Ή έχω απλώς πείσει τον εαυτό μου για αυτό”;
Author: Ανθη Ψωμιαδου
