Συχνά οι ενήλικες λένε με μια μίξη μελαγχολίας και νοσταλγίας να υποβόσκει ότι θα ήταν ωραίο να είχαν μείνει παιδιά.
Μια τέτοια συζήτηση συνήθως καταλήγει στη διαπίστωση ότι αν είχαν μείνει παιδιά, δεν θα διαχειρίζονταν τη ζωή ώριμα. Αυτό που δεν «βλέπουν» οι περισσότεροι είναι ότι έχουν παραμείνει παιδιά αλλά μόνο εκεί που τους βολεύει, ενώ έχουν απαρνηθεί την παιδικότητα εκεί που θα τους ήταν χρήσιμη. Όταν παίζω με τον γιο μου και κάνουμε διαλόγους δίνοντας ζωή σε όποιους χαρακτήρες από τα παιχνίδια του κρατάμε εκείνη την ώρα στα χέρια, γνωρίζουμε και οι δύο ότι αυτό είναι ένα παιχνίδι, ΟΜΩΣ το αντιμετωπίζουμε με σοβαρότητα. Όχι εκείνη τη σοβαρότητα που θα το κάνει «βαρύγδουπο» και θα μας πνίξει αντί να μας ευχαριστήσει, αλλά εκείνη που χαρακτηρίζεται από συνέπεια.
Δεν «το κοροϊδεύουμε» και ταυτόχρονα γνωρίζουμε ότι είναι παιχνίδι. Λειτουργούμε υπεύθυνα απέναντι σε αυτό, ή μάλλον, υπεύθυνα απέναντι στους εαυτούς μας που ανέλαβαν από μόνοι τους να φέρουν κάτι από τη ζωή μέσα στο παίγνιο, να δημιουργήσουν μια ιστορία, ένα έργο μέσα στο έργο της καθημερινότητας.
Είμαστε συνεπείς απέναντι στην επιλογή μας, χωρίς να την «ντύνουμε» με βαρυσήμαντες φαινομενικά και ακουστικά λέξεις. Και εκεί, μέσα από αυτό το παιχνίδι, λέγονται πολύ σημαντικά πράγματα.
Οι ενήλικες κάνουν μια επιλογή και θέλουν "οι περισσότεροι" να έχουν μετά μόνο τις ευχάριστες συνέπειες αυτής. Κι όταν εμφανίζονται μαζί και οι -κατ’ αυτούς- δυσάρεστες (γιατί το κέρδος πάει απαραιτήτως μαζί με το κόστος, κάθε επιλογή κρατά απαραιτήτως απ’ το χέρι και ένα τίμημα), τότε συμπεριφέρονται σαν παιδιά που χτυπιούνται κλαίγοντας γιατί ήθελαν … και παγωτό στο καταχείμωνο και να μην παγώσει ο λαιμός τους.
Ή… και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.
Λέγοντας λοιπόν «αχ και να ήμουν ακόμα παιδί»… οι πιο πολλοί εννοούν «αχ και να μην είχα λογαριασμούς να πληρώσω, αχ και να εκφραζόμουν πιο ελεύθερα, αχ και να έτρεχα ξέγνοιαστα στην παραλία, αχ και να έπαιζα συνέχεια, αχ και να ήταν πιο απλά τα πράγματα»… Μα, είναι απλά τα πράγματα. Όχι εύκολα. Απλά όμως.
Πάρε την επιλογή που κάνεις ΟΛΟΚΛΗΡΗ. Απόλαυσε αυτό το κομμάτι της που θεωρείς κέρδος και αποδέξου εκείνο το άλλο της που θεωρείς κόστος. Γιατί αυτά πάνε μαζί. Γιατί ΕΣΥ το επέλεξες. Πάρε επίσης την ευθύνη ή συνευθύνη σου και δες αυτά που έμαθες και τι είδους παρακαταθήκη μπορούν να γίνουν για σένα. Και μην γκρινιάζεις σαν κακομαθημένο παιδί επειδή τάχα «σου έκανε» κάποιος κάτι ή σου έφταιξε το παγωτό γιατί ήταν παγωμένο και όχι η επιλογή σου να το φας στο καταχείμωνο…
Γιατί έτσι, απλά θα κουβαλάς θυμό ή απογοήτευση ή αυτολύπηση ή αλαζονική αυτο-ηρωοποίηση και αυτό θα υποβόσκει σε όλη την υπόλοιπη πορεία σου. Και οι συμπεριφορές σου μετά θα είναι αντίδραση σε αυτό που θα υποβόσκει. Γιατί θα το κουβαλάς σαν μουρμούρα μέσα στο κεφάλι σου, αντί να το έχεις μετασχηματίσει σε υλικό ή μηχανισμό εξέλιξής σου. Ή σε …παιχνίδι μεταμόρφωσής σου.
Υπάρχει μία χρήσιμη πλευρά της «παιδικότητας» λοιπόν και μπορείς να κρατήσεις ένα στοιχείο από τη ζωή των παιδιών στην ενήλικη πορεία σου. Εκείνο που εμφανίζουν όταν αναπαριστούν πλευρές της ζωής στα σενάρια που φτιάχνουν κρατώντας παιχνίδια-πρόσωπα στα χέρια. Κάνε παίγνιο κάθε εμπειρία. Δες ως παιχνίδι εξέλιξής σου κάθε εμπειρία. ΟΛΟΚΛΗΡΗ όμως. Όχι μόνο με τα -κατά τη γνώμη σου- ευχάριστα. ΟΛΟΚΛΗΡΗ. Μαζί με τον πόνο της ή τη θλίψη που συνοδεύουν τη χαρά. Όλο το μίγμα. ΑΛΛΑ παίξε με συνέπεια, υπευθυνότητα και σοβαρότητα.
Τα παιδιά -αν τα προσέξεις- έτσι παίζουν όταν κρατάνε στα χέρια παιχνίδια και τα βάζουν να μιλούν. Παίρνουν στα σοβαρά αυτό που κάνουν εκείνη την ώρα. Δεν το κοροϊδεύουν. Το ζουν. Και περιέργως, εκεί δεν βάζουν μόνο τα βολικά (όπως κάνουν αλλού στην καθημερινότητα). Φτιάχνουν συγκρούσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών που κρατούν και τοποθετούν μέσα στα σενάρια τόσο το ευχάριστο όσο και το δυσάρεστο, αντιμετωπίζοντας όλα αυτά με μια φοβερή φυσικότητα. Αναπτύσσουν -χωρίς να το συνειδητοποιούν- πολλές δεξιότητες μέσα από αυτό το σοβαρό παίγνιο…
Αποτελούν εκεί, ένα μεγάλο διδακτικό παράδειγμα για εμάς.
AUTHOR : Ανθη Ψωμιαδου
.
