Ο κόσμος είναι γεμάτος από ταλαντούχους ανθρώπους. Καθένας έχει φυσικά χαρίσματα, μια κλίση προς κάτι συγκεκριμένο, δεξιότητες που τον καθιστούν ξεχωριστό. Η αξιοποίηση ή μη των ιδιαίτερων προσόντων που έχει κάποιος, διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη γενικότερη εξέλιξή του, στην ανάπτυξή του και στον βαθμό της εσωτερικής του ικανοποίησης.
Διευρύνοντας το πλαίσιο και επεκτείνοντας την εικόνα πέρα από το προσωπικό επίπεδο του ίδιου του έχοντα το χάρισμα, δε μπορεί να αγνοηθεί ο βαθμός και ο τρόπος που το ταλέντο του θα «αγγίξει» άλλους και θα επιδράσει στη ζωή τους. Η ύπαρξη και μόνο του ταλέντου όμως, δεν λέει κάτι. Το πώς θα το διαχειριστεί ο ταλαντούχος είναι που κάνει τη διαφορά. Φυσικά, σημαντικός είναι και ο λόγος για τον οποίο κάνει ό,τι κάνει ο άνθρωπος αυτός. Κινείται από τον διακαή πόθο να αυτοπροβάλλεται γιατί μόνο αν «φαίνεται» πολύ νιώθει άξιος ή κατά βάση απλώς θέλει να εκφράζεται, να βιώνει έτσι επαφή με τη ζωή και να διοχετεύει την ενέργειά του έτσι εξισορροπώντας όσα διαδραματίζονται εντός του;
Όταν παρακολουθούμε την πορεία ενός καλλιτέχνη που μας αρέσει, συνήθως -εκτός από το αμιγώς καλλιτεχνικό του έργο- συνδεόμαστε και με την προσωπικότητά του ή άλλες του επιλογές. Μας ταιριάζει ή δε μας ταιριάζει και το υπόλοιπο πακέτο στοιχείων που συνοδεύει την εν λόγω ιδιότητά του. Συμβαίνει ενίοτε να υπάρχει σύγκρουση των δύο και να δυσκολευόμαστε αν μας αρέσουν π.χ. οι πίνακες ενός σεξιστή ζωγράφου αλλά σε γενικές γραμμές, «αγοράζουμε» ή δεν «αγοράζουμε» όλο το συνονθύλευμα των χαρακτηριστικών του, γιατί οι απόψεις του για τη ζωή κάπως αποτυπώνονται συνήθως και στα δημιουργήματά του. Οι περιπτώσεις της σύγκρουσης και των αιτίων της, είναι θέμα με μεγάλες προεκτάσεις και δεν θα επικεντρωθώ σ’ αυτό τώρα.
Παρατηρώντας τη διαδρομή ταλαντούχων ανθρώπων, είτε είναι διάσημοι είτε όχι, διαπιστώνω ότι υπάρχει μια διαφορά ως προς το πώς με «αγγίζουν» τα δημιουργήματά τους -υλικά ή άυλα. Σίγουρα ενίοτε κάτι που μου αρέσει, μου αρέσει. Έτσι απλά. Δεν είναι ανάγκη πάντα να συνοδεύεται από μια λίστα με «χειροπιαστά» στοιχεία ως προς το γιατί μου αρέσει. Δεν είναι ο νους αυτός που βγάζει το πόρισμα πάντα. Συχνά κάτι στο οποίο νιώθουμε θετικά προσκείμενοι, δεν έχει ως επιχειρήματα γι’ αυτό συγκεκριμένα στοιχεία. Απλώς, μας αρέσει. Κάτι «λέει» μέσα μας. Όμως παρακολουθώντας τον εαυτό μου, διαπιστώνω την ύπαρξη διαβαθμίσεων ακόμα και στις θετικές αντιδράσεις μου. Τα στοιχεία που προσθέτουν λοιπόν «πόντους» σε κάποιο δημιούργημα ή στη δράση κάποιου είναι ο τρόπος με τον οποίο βλέπει τον εαυτό του ο ίδιος ο δημιουργός αλλά και το αν είναι ή όχι επαναπαυμένος …στις δάφνες του.
Ένας χαρισματικός άνθρωπος που δεν νιώθει μέσα του τον αναβρασμό της επιθυμίας για περαιτέρω εξέλιξη ή διεύρυνση των ικανοτήτων του, μένει στάσιμος, «βαδίζει» σημειωτόν. Επιπροσθέτως, αυτή η έλλειψη δίψας για αυτοβελτίωση, ενδέχεται να έχει ρίζα στη συνειδητή ή ασυνείδητη πεποίθησή του ότι δεν χρειάζεται να μετασχηματίσει τίποτα ως προς αυτό που κάνει ή είναι και ότι έχει ήδη φτάσει στην κατάκτηση του απόλυτου. Αυτό πολλές φορές επηρεάζει φυσικά και τη στάση του απέναντι στους άλλους. Η αλαζονεία είναι ένα διόλου σπάνιο χαρακτηριστικό πετυχημένων ανθρώπων (και μη πετυχημένων βέβαια).
Έχω γνωρίσει ανθρώπους που θεωρούν εαυτούς ανώτερους άλλων λόγω ταλέντου, οικονομικής άνεσης, κοινωνικής θέσης, μόρφωσης, αυξημένης δημοτικότητας κ.λπ. και κάθε τους συνομιλία ή επαφή αντανακλά αυτή τους την πεποίθηση. Η αλαζονική τους συμπεριφορά άλλοτε πηγάζει από την υπέρμετρη αυτοπεποίθησή τους και άλλοτε από ένα κόμπλεξ κατωτερότητας που ασυνείδητα τους κινεί. (Αλλιώς γιατί να έχουν τόση ανάγκη να βροντοφωνάζουν διαρκώς τη μεγάλη τους αξία; ).
Πολλοί από αυτούς έχουν πράγματι ικανότητες στο αντικείμενό τους. Η έλλειψη θάρρους για την ευθεία αντιμετώπιση του εαυτού τους όμως θολώνει την «όρασή» τους και αφήνει αδάμαστη την συνηθισμένη αυτόματη συμπεριφορά τους, κρατώντας σε δεσμά τη συνειδητότητα που θα μπορούσε να τους απελευθερώσει αληθινά. Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι έχουν ταλέντο. Αλλάζει όμως -για μια μερίδα ανθρώπων- τον τρόπο που θα βιωθεί το δημιούργημά τους. Γιατί το θέμα δεν είναι να εντυπωσιάσει αυτό που θα δημιουργήσεις. Αυτό ενίοτε είναι εύκολο. Το θέμα είναι τι παραπάνω μπορεί να κάνει, πόσο «παραπέρα» μπορεί να πάει τον αποδέκτη/θεατή κ.λπ.
Ένας ταλαντούχος άνθρωπος εντυπωσιάζει. Ένας μη εφησυχασμένος ταπεινός(και όχι χαμηλής αυτοεκτίμησης) ταλαντούχος άνθρωπος όμως, συγκινεί (συν+κινεί) κιόλας. Η διά βίου εξέλιξη του εαυτού και των φυσικών του κλίσεων, συνδυαζόμενη με την έλλειψη αλαζονείας, ανάγει τη δράση του σε ένα πιο υψηλό και με πιο βαθιά επιρροή έργο.
Author: Ανθη Ψωμιαδου
