Εκείνο το «δεν τα παρατάω ποτέ», είναι ένα σλόγκαν αυτόματα αναμασώμενο από πολλά στόματα τα τελευταία χρόνια.
Η γενική τάση της «pop psychology», έχει καταφέρει να …καταξιώσει φράσεις που μεταδίδονται πιο γρήγορα και από ιούς, οδηγώντας την πλειοψηφία στο να τις χρησιμοποιεί χωρίς να τις επεξεργάζεται και να τις υιοθετεί χωρίς κριτική σκέψη.
Ακούγοντας το «δεν τα παρατάω ποτέ» και μένοντας εκεί, μια αίσθηση δήθεν δύναμης πλανάται στην ατμόσφαιρα και όποιος το δηλώνει, αυτομάτως εντυπωσιάζει αρκετούς. Προσπερνώντας το γεγονός ότι εκείνος που το επαναλαμβάνει συνέχεια, μάλλον προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του γι’ αυτό, ας δούμε τι συμβαίνει όταν κάποιος μένει κολλημένος σε αυτή τη δήλωση και την υπηρετεί ανεξαρτήτως συνθηκών και χωρίς συστηματική επαναξιολόγηση κάθε σταδίου όσων κάνει. Μένει συχνά σε καταστάσεις, απόψεις, σχέσεις, επαγγελματικές συνεργασίες -όπως και αν είναι αυτές- ακόμα και όταν επί της ουσίας έχουν κλείσει τον κύκλο τους.
Στον αντίθετο πόλο, είναι εκείνοι που ποτέ δεν προχωράνε κάτι πέρα από τα πρώτα βήματα και εγκαταλείπουν το πλοίο στην πρώτη φουρτούνα. Αυτοί δεν κάνουν την αντίστοιχη δήλωση πανηγυρικά βέβαια, αλλά το ρίχνουν στο ενοχικό και υιοθετούν τον ρόλο του άβουλου αυτο-απαξιωτικού παθητικού θύματος, επαναλαμβάνοντας «άχρηστος είμαι», «τίποτα δεν κάνω καλά» και τα συναφή. Ενδέχεται επίσης να έχουν επιλέξει αυτοσαρκαστικό στυλ, μέσω του οποίου συχνά λέγονται πολύ σοβαρά πράγματα.
Η πρόθεσή μου εδώ δεν είναι να χαρακτηρίσω ως καλό ή κακό ένα από τα δύο (είτε το συνεχίζω, είτε το αποχωρώ) αλλά να τονίσω την ανελευθερία που συνοδεύει την εμμονική προσκόλληση σε ένα από τα δύο -οποιοδήποτε και αν είναι αυτό. Αυτός που παρατάει καταστάσεις με την πρώτη δυσκολία, δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι τίποτα δεν κατακτάται χωρίς μόχθο. Εκείνος που παραμένει σε καταστάσεις ενώ έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο τους, δεν έχει αντιληφθεί ότι, όσο σημαντικό είναι να μην τα παρατάς, άλλο τόσο σημαντικό και σοφό είναι να ξέρεις πότε κάτι έχει επιτελέσει το έργο που ήταν να επιτελέσει και χρειάζεται να αποχωρήσουν οι εμπλεκόμενοι, έχοντας δώσει ό,τι ήταν να δώσουν και έχοντας πάρει ό,τι ήταν να μάθουν.
Ο μόνιμος ρίψασπις αλλά και εκείνος που παραμένει πάντα στο πεδίο της μάχης και μετά το τέλος της ενώ δεν υπάρχει πια λόγος, είναι εξίσου κολλημένοι. Η προσκόλληση δεν συνάδει με την ελευθερία.
Σε έναν κόσμο που όλα αλλάζουν και μετασχηματίζονται συνεχώς, σε έναν κόσμο που αποτελεί ζωντανό οργανισμό που δονείται συνέχεια από τις διεργασίες του, δεν γίνεται να συμπλεύσουμε μαζί του αρμονικά και να ρέουμε μέσα του ελεύθερα μένοντας προσκολλημένοι σε ένα πράγμα και ακολουθώντας το αυτόματα και μηχανικά σε όλες τις περιστάσεις. Χρειάζεται να επιλέγουμε κατά βούληση αυτό που κάθε φορά, σε κάθε χρονική στιγμή είναι η κατάλληλη ανταπόκριση σε αυτό που έχουμε μπροστά μας.
Κι αν φοβόμαστε ότι δεν ξέρουμε να το κρίνουμε αυτό, είναι γιατί υπάρχει εκείνο το «αυτόματα και μηχανικά» που προανέφερα. Όταν αυτό, μετατραπεί σε «συνειδητά» -έχοντας με μόχθο απαλλάξει τον εαυτό μας απ’ τα του μαύρου κουτιού του υποσυνείδητου περιεχόμενα-, τότε θα είμαστε σε θέση να ακούσουμε από αυτόν (τον Εαυτόν) την κατάλληλη στάση – είτε το συνεχίζω, είτε το κλείνω κι αποχωρώ- για κάθε περίσταση.
Αυτό τον αγώνα για φωτισμό του σκοτεινού υποσυνείδητου, δε θα τον κάνει κανείς για λογαριασμό μας. Δεν χαρίζονται τέτοια πράγματα. Όπως έγραψε και ο Βάρναλης: «Τη λευτεριά δεν τη ζητάν με παρακάλια, τηνε παίρνουν, με τα δικά τους χέρια, μοναχοί».
Author : Ανθη Ψωμιαδου
